“หนูชอบร้องเพลงเต้นรำ หวังจะเป็นดาราเมื่อโตขึ้น หวังที่จะมีบริษัทด้านสื่อเป็นของตัวเอง รอให้หนูสามารถหาเงินเองได้ตอนนั้น หนูจะช่วยคนที่ต้องการความช่วยเหลือเหล่านั้น ตอนนี้หนูหวังแต่ว่าจะสามารถร้องเพลงให้กับเพื่อนที่ป่วยเป็นโรคเดียวกับหนู ให้พวกเขารู้สึกได้ถึงความผ่อนคลายและมีความสุข” ตอนที่เสี่ยวจิ้งเหวินพุดถึงความปรารถนาของตัวเองนั้น คำตอบของเธอไม่ใช่แค่อยากได้ตุ๊กตาน่ารักตัวหนึ่งหรือเสื้อผ้าสวยๆ ชุดหนึ่ง แต่คำตอบที่เกินวัยของเธอมาจากการที่เด็กน้อยต้องเป็นโรคร้ายทำให้เธอรู้ว่าอะไรคือความรับผิดชอบ อะไรคือการช่วยเหลือกันและกัน

อย่างไรก็ตาม วันหนึ่งอาการของเสี่ยวจิ้งเหวินก็รุนแรงขึ้น และอยู่ในขั้นวิกฤต ตอนนี้เธอได้แต่อาศัยยาในการรักษา การปลูกถ่ายไขกระดูกเป็นความหวังสุดท้าย แต่คลังไขกระดูกที่จีนหาจนหมดแล้วก็ยังไม่มีเซลล์ตัวไหนที่เข้ากันกับของเสี่ยวจิ้งเหวิน

การช่วยเหลือไม่ได้หยุดอยู่เพียงเขตแดนของหนึ่งประเทศ สำนักงานของโรงพยาบาลมะเร็งสมัยใหม่กว่างโจวทั้งเก้าแห่ง ไม่ว่าจะเป็นที่เมืองฮานอยและเมืองโฮจิมินห์ที่เวียดนาม กรุงเทพฯประเทศไทย กรุงจาการ์ตาอินโดนีเซีย กรุงมะนิลาฟิลิปปินส์ เป็นต้น เมื่อได้รับเอกสารประวัติของเสี่ยวจิ้งเหวินก็รีบไปตามศูนย์คลังเลือดของแต่ละที่ ต่อให้การตามหาไขกระดูกที่จะเข้ากับหนูน้อยเป็นเพียงความหวังเล็กๆ ก็ตาม แต่พวกเราก็เชื่อว่าในท้ายที่สุดอานุภาพของความรักจะก้าวข้ามพรมแดนประเทศ และกลายเป็นปาฏิหาริย์