ចាក់គ្រាប់អនុភាគលើកទី១ បួនថ្ងៃក្រោយដុំមហារីកក៏រួមតូច

ជាយូរណាស់មកហើយ ខ្ញុំតែងតែបារម្ភពីសុខភាពរបស់ខ្លួនឯង ពីព្រោះមនុស្ស ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំសុទ្ធតែតតាំងជាមួយជម្ងឺមហារីក។ ឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវមហារីកសួតវាយប្រហារ នៅពោះវៀនធំរបស់ប្អូនស្រីខ្ញុំបានរកឃើញថាមានកោសិកាមហារីក ប្អូនប្រុសខ្ញុំមានជម្ងឺ មហារីកអណ្តាត។ ឪពុកនិងប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំបានចាកចេញពីពួកខ្ញុំជាបន្តបន្ទាប់ ប្អូនប្រុសខ្ញុំ តតាំងនឹងមហារីកអស់រយះពេល៥ឆ្នាំហើយ ពេលនេះ ខ្ញុំនៅតែអាចបានឃើញទឹកមុខដ៏ ស្រស់បស់របស់គេ លឺសំលេងដ៏ស្និតស្នាលរបស់គេ ប៉ុន្តែខ្ញុំយល់ថាសុខភាពដែលមិនល្អ របស់ខ្ញុំតាំងពីដើមមក ក៏ប្រហែលជាអាចនឹងត្រូវជម្ងឺមហារីកម្យ៉ាងតាមយាយីដែរ។

រូបថតរួមគ្នារវាងចូវយាគអឺនិងស្វាមីព្រមទាំងគ្រូពេទ្យនិងគិលានុប្បដ្ឋាយិកា

ឆ្នាំ២០១០បានដឹងថាមានជម្ងឺមហារីកសុដន់

ឆ្នាំ២០១០គឺជាឆ្នាំដែលខ្ញុំឈឺចាប់បំផុត ព្រោះប្អូនស្រីខ្ញុំត្រូវចាក់ចេញពីពួកខ្ញុំជារៀង រហូត។ ក្រោយពេលប្អូនស្រីខ្ញុំស្លាប់បានមួយខែ ខ្ញុំបានស្ទាបដឹងថាមានដុំសាច់នៅ សុដន់ខាងស្តាំរបស់ខ្ញុំដោយអចេតនា។ អារម្មណ៏មិនល្អ ម្យ៉ាងបានសំដៅមករកខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៏សង្ស័យថាខ្លួនឯងមានជម្ងឺមហារីកសុដន់ តែមិនហ៊ានប្រាប់ស្វាមីខ្ញុំ ខ្លាចគាត់បារម្ភ ក៏មិនចង់ទទួលការពិនិត្យនៅមន្ទីរពេទ្យឥណ្ឌូនេស៊ី។ ប្អូនប្រុសខ្ញុំដែលមាន ជម្ងឺមហារីកអណ្តាតក៏ទទួលការព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីក គេរស់នៅបាន៥ឆ្នាំហើយរាល់ឆ្នាំគេតែងតែមកមន្ទីរពេទ្យនេះធ្វើការពិនិត្យឡើងវិញ ហេតុនេះខ្ញុំសម្រេចចិត្តថា ខែសីហានឹងទៅជាមួយស្វាមីខ្ញុំ កំដរប្អូនប្រុសទៅប្រទេសចិនពិនិត្យសុខភាព។

ការបារម្ភរបស់ខ្ញុំគឺត្រឹមត្រូវ។ លទ្ធផលពិនិត្យនៅមន្ទីរពេទ្យបង្ហាញថាខ្ញុំមានជម្ងឺ មហារីកសុដន់ខាងស្តាំ ទោះបីខ្ញុំបានត្រៀមចិត្តទុកជាមុនរួចមែន ប៉ុន្តែដំណឹងនេះនៅតែ វាយប្រហារដល់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ស្វាមីខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់។ ហេតុនេះខ្ញុំក៏ធ្វើបែបបទស្នាក់នៅ មន្ទីរពេទ្យ។ ពេលយប់ ខ្ញុំដេកនៅលើគ្រែអ្នកជម្ងឺ ក្នុងចិត្តពិតជាពិបាកទ្រាំណាស់។ នឹកដល់ខ្លួនឯងមួយជីវិតនេះ គឺស្ទើតែតតាំងជាមួយជម្ងឺរហូតមក។ ខ្ញុំមិនត្រឹមមានជម្ងឺមហារីកសុដន់ ទេ នៅមានជម្ងឺបេះដូង គ្រួសក្នុងប្រម៉ាត់ ក្រពេញទីរ៉ូអ៊ីតហើមធំ។ ដោយសាក្រពេញទីរ៉ូអ៊ីត ហើមធំ ហេតុនេះករបស់ខ្ញុំឡើងហើម សូម្បីផ្នែកក៏លៀនមកក្រៅ ពិបាកនឹងរកវែនតាពាក់។ ជម្ងឺនេះផ្តល់ការរំខានដល់ខ្ញុំជាខ្លាំង ខ្ញុំទទួលការព្យាបាលនៅឥណ្ឌូនេស៊ីជាង៣០ឆ្នាំ ស្វែងរកមន្ទីរពេទ្យជាច្រើន ក្នុងនោះនៅធ្វើការវះកាត់ ប៉ុន្តែគ្មានប្រសិទ្ធភាពល្អទាល់តែ សោះ។ ខ្ញុំបានគិតផ្តេសផ្តាសពេញមួយយប់ មិនដឹងថាពេលណាខ្លួនឯងគេងលក់ទេ។ ចាប់តាំងពីខ្ញុំប្រទះឃើញថាមានដុំសាច់នៅសុដន់មក ការគេងនិងទទួលទានអាហាររបស់ ខ្ញុំបានធ្លាក់ចុះ ទម្ងន់ស្រកអស់៥ទៅ៦គីឡូក្រាម គ្មានស្មារតីពេញទាំងខ្លួនប្រាណ មកដល់មន្ទីរពេទ្យខ្ញុំស្គមសល់តែស្បែកដណ្តប់ឆ្អឹង។

រូបថតរួមគ្នារវាងចូវយាគអឺនិងស្វាមីព្រមទាំងលោកគ្រូពេទ្យថាង

ចាក់បញ្ចូលគ្រាប់អនុភាគ ដុំមហារីករួមតូច

ថ្ងៃទី២ គ្រូពេទ្យប្រចាំការបានបកស្រាយពីវិធីព្យាបាល។ ដំបូងឡើយ និយាយចំពោះ អ្នកជម្ងឺមហារីកសុដន់ដំណាក់កាលដំបូង ការវះកាត់កាត់សុដន់គឺជាវិធីល្អបំផុត ប៉ុន្តែដោយ សារខ្ញុំមានអាយុច្រើន ៧២ឆ្នាំ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំនៅមានជម្ងឺបេះដូងនិងជម្ងឺផ្សេងៗជាច្រើនទៀត បើធ្វើការវះកាត់អាចនឹងមានហានិភ័យខ្ពស់ ហេតុនេះអ្នកឯកទេសបានកំណត់វិធីព្យាបាល រួមបញ្ចូលគ្នារវាងការព្យាបាលតាមជីវសាស្រ្តរួមជាមួយការចាក់បញ្ចូលគ្រាប់អនុភាគ។ ខ្ញុំគាំទ្រវិធីព្យាបាលនេះណាស់ ព្រោះខ្ញុំពិតជាមិនចង់វះកាត់ទេ។ ថ្ងៃទី៨ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១០ ខ្ញុំត្រូវបញ្ចូនចូលបន្ទប់វះកាត់ ក្រោយពេលចាក់ថ្នាំស្ពឹករួច ខ្ញុំនៅដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំមិនហ៊ានមើល ជុំវិញ ហេតុនេះក៏បិតផ្នែកជិត។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគ្រូពេទ្យចាក់គ្រាប់អនុភាគ១០គ្រាប់ចូលក្នុងខ្លួនខ្ញុំតាំងពីពេលណាទេ គ្រាន់តែលឺសំលេងពួកគេនាំគ្នារវល់ការងា។ មួយម៉ោងក្រោយ ខ្ញុំត្រូវ រុញចេញពីបន្ទប់វះកាត់ ខ្លួនប្រាណខ្ញុំមិនយល់ថាឈឺរឺមិនស្រួលត្រង់ណានោះទេ។ ថ្ងៃទី២ ខ្ញុំចុះដើរដោយខ្លួនឯងដូចប្រក្រតី។ គ្រូពេទ្យថា៤ថ្ងៃក្រោយទើបអាចចិញ្ចឹមកោសិការ ប្រឆាំងមហារីកចាក់ចូលទៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំបាន។ ចំណែកខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៏ថាមិនស្រួលត្រង់ណា នោះទេ ហេតុនេះខ្ញុំសួរគ្រូពេទ្យថាតើខ្ញុំអាចចេញពីពេទ្យ ត្រលប់ទៅស្រុកកំណើត ដូនតានៅទីក្រុងសៀមិនខេត្តហ្វូជាន បួនថ្ងៃក្រោយនឹងមកវិញទទួលការព្យាបាល។ គ្រូពេទ្យក៏យល់ស្របតាមគំនិតរបស់ខ្ញុំ។

៤ថ្ងៃក្រោយ ខ្ញុំក៏បានត្រលប់មកមន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីកទទួលការ ព្យាបាលតាមពេលកំណត់។ គ្រូពេទ្យចង់បញ្ជាក់ពីប្រសិទ្ធភាពនៃការព្យាបាលចាក់គ្រាប់ អនុភាគ ហេតុនេះក៏បានធ្វើការពិនិត្យម្តងទៀតដល់ខ្ញុំ។ លោកគ្រួពេទ្យបាននិយាយយ៉ាង ភ្ញាក់ផ្អើលថា៖ “ពិតជាមិនគួរអោយជឿមែន!”ខ្ញុំស្មានថាស្ថានភាពជម្ងឺខ្ញុំប្រែជាអាក្រក់ ក្នុង ចិត្តភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់។ ស្មានមិនដល់ថាគ្រូពេទ្យប្រាប់ខ្ញុំថា៖ “ដុំមហារីករបស់អ្នករួមតូចហើយ” គ្រាន់តែព្យាបាលតាមការចាក់គ្រាប់អនុភាគតែម្តង សោះ ដុំមហារីកខ្ញុំបានរួមតូច ទឹកភ្នែកដ៏រីករាយបានហូរចុះមក ខ្ញុំក្តាប់ដៃប្តីខ្ញុំយ៉ាងណែន រីករាយដល់និយាយអ្វីក៏មិនចេញ។

ហ្វីស៊ីធីមហារីកសុដន់របស់ចូវយាគអឺ

ជម្ងឺក្រពេញទីរ៉ូអ៊ីត៣០ឆ្នាំត្រូវបានព្យាបាលអោយជាសះស្បាយ

ក្រោយពេលចាក់កោសិកាការពាររួច ប្រសិទ្ធភាពព្យាបាលខ្ញុំក៏នឹងនរ គ្រូពេទ្យបានធ្វើការព្យាបាលតាមការចាក់បញ្ចូលបិតសសៃឈាម ជួយដោះស្រាយបញ្ហាដុំ នៅក្រពេញទីរ៉ូអ៊ីតខ្ញុំដែលហើមធំជាង៣០ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្ន ផ្នែករបស់ខ្ញុំក៏ត្រលប់មកដូចធម្មតា វិញបន្តិចម្តងៗ លែងលៀនដូចជាពីមុនទៀតហើយ។ ចុងខែកញ្ញា ខ្ញុំចេញពីមន្ទីរពេទ្យត្រលប់ទៅមាតុភូមិកំណើតវិញហើយ។

គុណភាពរស់នៅបានលើកតម្កើន

ពេលវេលាកន្លងទៅរហ័សណាស់ មួយពព្រិចភ្នែកឆ្នាំ២០១២ ក៏ជិតបញ្ចប់ រឿងកាលពី២ឆ្នាំមុនគឺដូចជាទើបតែកើតឡើងកាលពីម្សិលមិញ វាដិតជាប់នៅក្នុង ខួរក្បាលខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំបានមកពិនិត្យឡើងវិញនិងទទួលការព្យាបាលតាម ជីវសាស្ត្រនៅមន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីក៦លើកមកហើយ លទ្ធផលពិនិត្យ រាល់លើកគឺសុទ្ធតែល្អ ដុំមហារីករួមតូចព្រមទាំងគ្មានដានរើឡើងវិញ។ ២ឆ្នាំមកនេះ ស្ថានភាពសុខភាពរបស់ខ្ញុំប្រែជាល្អប្រសើរជាច្រើន របបអាហារនិងការគេងគឺធម្មតា ខ្ញុំនៅឡើងទម្ងន់១០គីឡូក្រាម។ ខ្ញុំនិងស្វាមីចូលចិត្តទៅទេសចរណ៏ណាស់ រាល់ឆ្នាំយើងសុទ្ធតែទៅអ៊ឺរ៉ុបធ្វើទេសចរណ៏ ទីក្រុងជាច្រើនរបស់ប្រទេសចិន ដូចជាបេកាំង សៀងហៃ ហាងចូវ។ល។ សុទ្ធតែមានដានជើងរបស់ពួកយើង។ មានស្មារតីល្អដូចជាខ្ញុំ គឺពិបាកនឹងអោយគេជឿថាជាអ្នកជម្ងឺមហារីកម្នាក់ណាស់។

ចូវយាគអឺនិងស្វាមីទស្សនាការសម្តែងរាត្រីណូអែលនៅមន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីក

បទពិសោធន៏ស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យ៦ដង រាល់លើកខ្ញុំសុទ្ធតែយល់ថាកក់ក្តៅបំផុត។ នៅ បុណ្យណូអែលដែលទើបតែកន្លងហួស ខ្ញុំបានចូលរួមរាត្រីណូអែលដែលមន្ទីរពេទ្យបាន រៀបចំឡើង ធ្វើអោយខ្ញុំមានអារម្មណ៏ថាទីនេះជាគ្រួសារអន្តរជាតិដ៏ធំនិងកក់ក្តៅមួយ។ គ្រូពេទ្យនិងគិលានុប្បដ្ឋាយិកានៅទីនេះ មើលថែខ្ញុំនិងស្វាមីបានដិតដល់និង មានចិត្តអំណត់ណាស់។ ការលើកទឹកចិត្តនិងយកចិត្តទុករបស់ពួកគាត់ ព្រមទាំងការទំនាក់ទំនងនិងលួងលោមរវាងអ្នកជម្ងឺដូចគ្នា ធ្វើអោយខ្ញុំនៅទីនេះគ្មានអារម្មណ៏ថាសោកសៅ ហើយនៅអោយពួកយើងកាន់តែរឹងមាំនិង សុទិដ្ឋិនិយម បន្តតតាំងជាមួយមហារីក។

ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកជម្ងឺមហារីកទាំងអស់កុំបាត់បង់ជំនឿចិត្តចំពោះជីវិតរបស់ខ្លួន បច្ចុប្បន្ន វិទ្យាសាស្រ្តអភិវឌ្ឍន៏ វិធីព្យាបាលមានកាន់តែច្រើនទៅៗ វិធីចាក់គ្រាប់អនុភាគ កាំបិតហ្វូតុង ការព្យាបាលចាក់បញ្ចូលតាមសសៃឈាម វិធីព្យាបាលជីវសាស្រ្ត កាំបិតពន្លឺ ការព្យាបាលតាមពន្លឺអាភាសកម្ម-ល- ដែលសុទ្ធតែអាចជួយកាត់បន្ថយការឈឺចាប់ ពន្យាជីវិតអ្នក សំខាន់បំផុតគឺពួកយើងត្រូវមានស្មារតីរឹងមាំនិងសុទិដ្ឋិនិយម។