ហាក់ដូចជាភ្លៀងព្យុះបក់បោកយ៉ាងខ្លាំងក្នុងមួយរំពេច ខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់ជើងទាំងពីររបស់ខ្ញុំ

មុនពេលកើតជំងឺ ខ្ញុំក៏ដូចជាមនុស្សធម្មតាដែលអត់មានជំងឺដែរ ជំងឺមហារីកហាក់ដូចជាពាក្យដែលខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ហើយនៅឆ្ងាយពីខ្ញុំណាស់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថាខណៈពេលណាដែលកើតមានជំងឺមហារីក កត្តារស់រានមានជីវិតគឺតិចតួចណាស់។ ខ្ញុំមិនដែលបាននឹកស្មានសោះថាមានថ្ងៃមួយជំងឺនេះបានកើតឡើងលើខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំក្នុងមួយរំពេច ធ្វើអោយខ្ញុំទាំងអស់គ្នារកវិធីដោះស្រាយមិនចេញ។

ខ្ញុំគឺជាមនុស្សដែលស្រលាញ់វិស័យកីឡា កន្លែងវាយកូនគោល កន្លែងហែលទឹក និងជិះកង់ជាដើម គឺតែងតែមានរូបខ្ញុំ។ តែអ្វីៗបានចាកចេញយ៉ាងឆ្ងាយពីខ្ញុំចាប់តាំងពីកំភួនជើងរបស់ខ្ញុំបានកើតមានដុំសាច់ប្រភេទកាចមួយដុំកាលពី២ឆ្នាំមុន។

កំភួនជើងរបស់ខ្ញុំកើតមានដុំមហារីកលើកទីមួយនៅឆ្នាំ២០០៩។ ដើមឡើយខ្ញុំគិតថាវាគ្រាន់តែជាគ្រាប់សាច់មួយគ្រាប់តូចដែលកើតឡើងដោយការហត់នឿយសាច់ដុំ ហើយគ្រាន់តែម៉ាស្សាបន្តិចអាចធូរស្បើយហើយ។ តែអ្វីៗមិនបានដូចការគិតរបស់ខ្ញុំទេ ធ្វើការម៉ាស្សាបានមួយរយៈពេលក្រោយមក គ្រាប់សាច់តូចនោះបានក្លាយទៅជាដុំសាច់ធំមួយ ហើយមានសភាពឈឺចាប់កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើង គ្រាន់តែដើរធម្មតាក៏មានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងដែរ។

ភរិយារបស់ខ្ញុំបានកំដរខ្ញុំទៅពិនិត្យនៅមន្ទីរពេទ្យមួយក្នុងទីក្រុងហ្សាកាតា លទ្ធផល MRI បានបង្ហាញថាជាការដុះដុំមហារីកនៅកំភួនជើង។ ដំណឹងនេះបានធ្វើអោយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះថាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមិនដែលមានប្រវត្តិជំងឺមហារីកទេ។ ក្រោយពេលដឹងដំណឹងនេះ ខ្ញុំបានប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាចដែលមិនធ្លាប់កើតមានពីមុនមក ឯរាងកាយរបស់ខ្ញុំកាន់តែស្គមទៅៗ។គំនិតតែមួយគត់របស់ខ្ញុំគឺត្រូវតែព្យាបាលជំងឺនេះអោយជាយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នាពេលនោះខ្ញុំក៏បានទទួលយកយោបល់របស់គ្រួពេទ្យ គឺវះកាត់យកដុំមហារីកដ៏អាក្រក់នេះចេញពីរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ហើយចាប់ផ្តើមទទួលការព្យាបាលដោយកាំរស្មីជាបន្តបន្ទាប់។ ក្រោយពេលធ្វើការបញ្ចាំងកាំរស្មីបាន៣៥ដង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយជាងមុន។ តែវាសនាបានលលេងជាមួយខ្ញុំម្តងទៀតខណៈពេលដែលខ្ញុំត្រៀមខ្លួនរស់នៅសារជាថ្មី។

ដើមឆ្នាំ២០១២ គ្រោះកម្មបានមកផ្តន្ទាទោសខ្ញុំម្តងទៀត ហើយលើកនេះមិនបានសំណាងដូចលើកមុនទៀតទេ ក្រោយពេលពិនិត្យ MRIបានបង្ហាញថា មិនត្រឹមតែមហារីកសាច់ដុំកំភួនជើងបានកើតឡើងវិញទេ ឯកោសិកាមហារីកបានរីករាលដាលទៅដល់សួត ហើយកូនកណ្តុរមានការហើមខុសប្រក្រតីផងដែរ។ គ្រួពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថា ជំងឺនេះឈានទៅដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយហើយ គាត់ក៏ប្រាប់អោយខ្ញុំធ្វើការវះកាត់ជើងកាន់តែឆាប់កាន់តែល្អ។ ការវះកាត់ជើងគឺមានន័យថាខ្ញុំនឹងត្រូវបាត់បង់ជើងទាំងពីរនេះជារៀងរហួត ទោះធ្វើយ៉ាងណាក៏ខ្ញុំមិនអាចយល់ព្រមដែរ។ ក្រោយពេលបដិសេធយោបល់របស់គ្រូពេទ្យហើយ ខ្ញុំក៏បានស្វែងរកបច្ចេកវិទ្យាព្យាបាលថ្មីៗណាដែលអាចរក្សាជើងរបស់ខ្ញុំ។

ការធ្វើដំណើរដោយអាកាសចរណ៍ ផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមថ្មីសំរាប់ខ្ញុំ

ខ្ញុំគិតថាទេវតាផ្តល់សេចក្តីស្មើរភាពដល់យើងគ្រប់ៗគ្នា នៅពេលដែលគាត់បានបិទទ្វារមួយខាង គាត់នឹងបើកបង្អួចមួយផ្សេងសំរាប់អ្នក ដើម្បីអោយអ្នកនៅតែមើលឃើញពន្លឺនៃរស្មី។ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំជិះយន្តហោះត្រលប់ទៅទីក្រុងហ្សាកាតាវិញ ក្នុងការធ្វើដំណើរនេះខ្ញុំបានជួបរឿងដែលធ្វើអោយខ្ញុំសប្បាយចិត្តបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ដោយចៃដន្យ ខ្ញុំបានប្រទះឃើញវិធីព្យាបាលកករំលាយរបស់មន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីក នោះគឺជាវិធីព្យាបាលជំងឺមហារីកដោយមិនបាច់ធ្វើការវះកាត់។ ខណៈពេលនោះខ្ញុំគិតថាមានសង្ឃឹមក្នុងការរក្សាជើងរបស់ខ្ញុំហើយ ។

លើកទីមួយដែលខ្ញុំទៅដល់មន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបផ្នែកមហារីកបានជួបជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតហូយាង ខ្ញុំក៏បានប្រាប់គាត់ពីក្តីបារម្ភរបស់ខ្ញុំ ដែលត្រូវវះកាត់ជើងទាំងពីរ។ តែមិននឹកស្មានសោះថាគាត់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំដោយញញឹមថា ៖ កុំបារម្ភ លោកមិនបាត់បង់ជើងទាំងពីររបស់លោកទេ! វិធីព្យាបាលនៅទីនេះសុទ្ធតែជាវិធីព្យាបាលដោយមានមុខរបួសតូច បើនៅមានការជ្រើសរើសគឺពួកខ្ញុំមិនផ្តល់យោបល់អោយលោកធ្វើការវះកាត់ជាដាច់ខាត។ ពាក្យសំដីរបស់គ្រូពេទ្យហាក់ដូចជាគ្រប់ថ្នាំដែលធ្វើអោយខ្ញុំស្ងប់អារម្មណ៍ លែងមានការខ្វាយខ្វល់និងព្រួយបារម្មណ៍ដូចមុនទៀតហើយ។

បច្ចេកវិទ្យាព្យាបាលដោយមុខរបួសតូច ជួយអោយខ្ញុំមានជីវភាពប្រក្រតីឡើងវិញ

ក្រោយពេលធ្វើការពិនិត្យយ៉ាងល្អិតល្អន់ អ្នកឯកទេសផ្នែកមហារីកនៃមន្ទីរពេទ្យក្វាងចូវទំនើបបានរៀបចំកម្មវិធីព្យាបាលសំរាប់ខ្ញុំដោយប្រើវិធីកករំលាយ រួមនឹងវិធីបណ្តុះកោសិកា និងវិធីចាក់បញ្ចូល។ គ្រូពេទ្យបានប្រាប់ខ្ញុំថាវិធីកករំលាយគឺជាវិធីព្យាបាលដោយមានមុខរបួសតូចម្យ៉ាង គឺផ្អែកទៅលើបច្ចេកវិទ្យារូបភាពសំរាប់នាំផ្លូវក្នុងការចាក់ម្ជុលទំលុះចូលទៅកោសិកាមហារីកដែលនៅក្រោមស្រទាប់ស្បែក កោសិកាមហារីកត្រូវបានបំផ្លាញដោយសីតុណ្ហភាពមានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងឆាប់រហ័ស អ្នកឯកទេសបានប្រើឧស្ម័នត្រជាក់បានធ្វើអោយដុំមហារីកកកជាដុំទឹកកកក្នុងមួយរំពេច បន្ទាប់មកក៏បានប្រើឧស្ម័នក្តៅធ្វើអោយដុំមហារីកដែលកកនោះរំលាយវិញ។ សកម្មភាពទាំងនេះគឺធ្វើឡើងនៅក្នុងដុំមហារីកទាំងអស់ ឯខ្ញុំមិនមានការឈឺចាប់អ្វីទាំងអស់។ អ្វីៗគឺដំណើរការឡើងដូចគ្រូពេទ្យបាននិយាយមែន។

បច្ចេកវិទ្យាដែលជឿនលឿន រួមនិងការយកចិត្តទុកដាក់ជាទីគាប់ចិត្ត ធ្វើអោយអាការៈជំងឺរបស់ខ្ញុំបានជាសះស្បើយលឿនជាងពេលវេលាដែលប៉ានស្មានទៅទៀត។ ខណះពេលចុងក្រោយនៃការព្យាបាល អ្នកគ្រូពេទ្យ ហូយីង បានមើលថែខ្ញុំដូចជាអ្នកផ្ទះរបស់គាត់អញ្ចឹង។ មិនត្រឹមតែពេលសំរាក់ព្យាបាលនៅពេទ្យទេ សូម្បីតែពេលត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ក៏គាត់ទូរស័ព្ទមកលែងខ្ញុំជាញឹកញាប់ដែរ។ រាល់ពេលដែលគាត់ទូរស័ព្ទមកខ្ញុំតែងតែប្រាប់ពីកត្តាដែលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់របស់ស្ថានភាពជំងឺ និង វិធីថែទាំសុខភាពពេលអាកាសធាតុមានការប្រែប្រូល។ ទាំងអស់នេះធ្វើអោយស្ថានភាពជំងឺរបស់ខ្ញុំជាសះស្បើយកាន់តែឆាប់រហ័សទៅទៀត។

នេះគឺជាការព្យាបាលលើកទី៥សំរាប់ខ្ញុំហើយ។ ឥឡូវនេះដុំមហារីករបស់ខ្ញុំមានសភាពរួមតូចច្រើនណាស់ កូនកណ្តុរដែលរីកធំនោះបានលេចបាត់ហើយ។ អ្នកគ្រូពេទ្យ ហូយីងបានប្រាប់មកខ្ញុំទៀតថា៖ “មិនយូរទេ សក់របស់លោកនឹងដុះវិញហើយ”។ អ្វីៗជួយអោយខ្ញុំមានកំលាំងចិត្តឡើងវិញ ហើយខ្ញុំជឿជាក់ថាអោយតែខ្ញុំតស៊ូបន្តការព្យាបាល មិនយូរទេខ្ញុំនឹងអាចត្រលប់ទៅលេងកូនគោលវិញទៀតហើយ។